ولادت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها ) و روز دختر مبارک باد

حضرت معصومه علیها السلام در اول سال 173 هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود.پدرش امام هفتم شیعیان حضرت موسی بن جعفر علیه السلام و مادرش حضرت نجمه بود که به علت پاکی و طهارت نفس به او طاهره می گفتند.حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) بعد از پدر، در سال ۱۷۹ تحت کفالت برادرش حضرت امام رضا (علیه‌السلام) قرار گرفت و تا سال ۲۰۰ (ه.ق) یعنی ۲۱ سال تمام،در کنار برادر بزرگوارشان به مقامات عالی و کمالات علمی و عرفانی و اخلاقی دست یافت.در سال ۲۰۰ (هـ.ق) زمانی که یگانه برادر حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) به اجبار مامونمجبور به هجرت به خراسان شدند، حضرت حدود یک سال به دور از برادر خود در مدینه زندگی کرد. مامون در سال ۲۰۱ (هـ.ق) حضرت امام رضا (علیه‌السلام) را به عنوان ولیعهد خود تعیین نمود. در این هنگام آن حضرت برای بستگان خود در مدینه و بخصوص برای حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) نامه ای نوشت و آنها را به خراسان دعوت نمود. حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) به مجرد خواندن نامه امام (علیه‌السلام) برای دیدار برادر عازم خراسان شد و با گروه بسیاری از امام زادگان و بستگان به سوی خراسان حرکت نمودند.کاروانی که حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) در میان آن بود، به سرپرستی هارون بن موسی بن جعفر علیهم السلام منزل به منزل حرکت کردند و به ساوه  رسیدند. در آنجا دشمنان خاندان نبوت به کاروان حمله و هارون را به شهادت رسانده و جمعی را مجروح کردند. در اثر این حادثه دلخراش کاروان دختر موسی بن جعفر (علیه‌السلام) پراکنده شدند.در ساوه غذای حضرت توسط یک زن نابکار زهرآلود گشت. به این ترتیب آن بانوی گرامی مسموم و بیمار شد.هنگامی که خبر ورود حضرت به ساوه و خبر بیماری او به آل سعد (شیعیان عرب اشعری ) رسید، آل سعد به اتفاق به استقبال آن حضرت رفته و در میان آنها موسی بن خزرج بن سعد اشعری مهار شتر او را گرفت و او را به شهر قم دعوت نمود. به هنگام ورود به قم محبان اهل بیت استقبال کم نظیری از خواهر امام رضا (علیه‌السلام) کردند که در اذهان، استقبال تاریخی مردم نیشابور از امام رضا (علیه‌السلام) تداعی می کرد.در این چند روزی که حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) در قم به سر می بردند، در سرای موسی بن خزرج عبادتگاهی داشت که هم اکنون آن مکان مقدس با بنایی با شکوه مشخص و در کنار آن یک مسجد مجلّل و چند حجره وجود دارد که به عنوان مدرسه ی علمیّه ستّیّه در محلّ میدان میر قم خوانده می شود.  این عبادتگاه را بیت النور نیز گویند که گواه نورانیت و صفای ممتاز او در ارتباط با خداست.سرانجام آن حضرت بعد از شانزده یا هفده روز که در خانه موسی بستری بود، از دنیا رفت.شیخ قرنی در کتاب خود چنین آورده است:«فکانت فیها سبعة عشر یوِماً حزینةً باکیةً علی اخیها وفارقت الدّنیا؛  حضرت معصومه(س) هفده روز در قم بود و در این روزها به یاد برادرش حضرت رضا (علیه‌السلام) غمگین و گریان بود تا جان به جان آفرین تسلیم نمود.بعد از غسل و کفن او را به سوی قبرستانی به نام بابلان حرکت دادند و به علّت نبودن محرمی‌که بتواند او را داخل قبر بگذارد از پیرمردی صالح به نام قادر در خواست نمودند این کار را انجام دهد. همه منتظر آمدن آن پیرمرد بودند که حاضرین دیدند دو سواره از جانب ریگزار آمدند و پیاده شدند و بر جنازه حضرت نماز خواندند و جسم پاک ریحانه رسول خداصلی الله علیه وآله را در داخل سردابی که از قبل آماده شده بود دفن کردند و بدون این که با کسی سخن بگویند سوار شده و رفتند و کسی هم آن‌ها را نشناخت. بعد موسی بن الخزرج سایبانی از حصیر و بوریا بر قبر شریف آن بزرگوار برافراشت و این سایبان برقرار بود تا زمانی که حضرت زینب دختر امام جواد (علیه‌السّلام) وارد قم شدند و قبّه‌ای آجری بر آن مرقد شریف و مطهّر بنا نهادند. در مورد فضیلت زیارت آن بانوی مجلّله احادیث متعددی از ائمه (علیهم‌السلام ) وارد شده است که نمونه‌هایی از آن احادیث ذکر می‌گردد قال الرضا (علیه‌السّلام) : «مَنْ زَارَ المعصومة بِقُمْ کَمَنْ زارَنی؛  ‌کسی که معصومه را در قم زیارت کند مثل این است که مرا زیارت کرده است.» همچنین امام صادق (علیه‌السّلام) در زمان حضور خود فرموده است: «مَنْ زارها فلَه الجَنَّة ؛ ‌کسی که او را زیارت کند برای او بهشت است.» در حدیثی دیگر از همان امام همام به مقام شفاعت و عظمت آن بانوی مکرّمه پی می‌بریم: «تدخُل بِشفاعَتِها شِیَعتی الجنّة بِاَجْمَعِهِم ؛ ‌شیعیان ما همگی به سبب شفاعت او داخل بهشت می‌گردند.»